Każda instrukcja czynna (a więc nie deklaracja) może być
poprzedzona etykietą.
Etykieta to dowolny identyfikator i
następujący po nim dwukropek. Instrukcją opatrzoną etykietą
może, w szczególności, być instrukcja pusta.
Etykieta może być wykorzystana do wykonania skoku
za pomocą instrukcji
goto (patrz
dalej), jak w poniższym przykładzie.
1. #include <iostream>
2. using namespace std;
3.
4. int main()
5. {
6. int tab[2][2][2] = {1,2,3,4,5,6,7,8};
7. bool jest = false;
8. for (int i = 0; i < 2; i++)
9. for (int j = 0; j < 2; j++)
10. for (int k = 0; k < 2; k++)
11. if (tab[i][j][k] == 5)
12. {
13. jest = true;
14. goto LAB;
15. }
16. LAB:if(jest)
17. cout << "5 jest w tablicy" << endl;
18. else
19. cout << "5 nie wystepuje w w tablicy" << endl;
20. }
W programie tym, wewnątrz zagnieżdżonej pętli for poszukiwany jest element trzywymiarowej tablicy liczbowej, który jest równy 5. Jeśli zostanie znaleziony, to zmienną jest ustawiamy na true i, dzięki instrukcji skoku, wychodzimy z zewnętrznej pętli — przepływ sterowania przechodzi do etykiety LAB:. Omówiona dalej instrukcja zaniechania break spowodowałaby wyjście tylko z pętli wewnętrznej (a instrukcji break z etykietą, znanej z Javy, w C/C++ nie ma).
Innym rodzajem etykiet są etykiety w instrukcji switch. Jest ich tylko dwie: case i default (podrozdział o instrukcji switch ).
T.R. Werner, 21 lutego 2016; 20:17