Każda instrukcja czynna (a więc nie deklaracja) może być
poprzedzona etykietą.
Etykieta to dowolny identyfikator i
następujący po nim dwukropek. Instrukcją opatrzoną etykietą
może, w szczególności, być instrukcja pusta.
Etykieta może być wykorzystana do wykonania skoku
za pomocą instrukcji
goto (patrz
dalej), jak w poniższym przykładzie.
      1.  #include <iostream>
      2.  using namespace std;
      3.  
      4.  int main()
      5.  {
      6.      int tab[2][2][2] = {1,2,3,4,5,6,7,8};
      7.      bool jest = false;
      8.      for (int i = 0; i < 2; i++)
      9.          for (int j = 0; j < 2; j++)
     10.              for (int k = 0; k < 2; k++)
     11.                  if (tab[i][j][k] == 5)
     12.                  {
     13.                      jest = true;
     14.                      goto LAB;
     15.                  }
     16.  LAB:if(jest)
     17.          cout << "5 jest w tablicy" << endl;
     18.      else
     19.          cout << "5 nie wystepuje w w tablicy" << endl;
     20.  }
W programie tym, wewnątrz zagnieżdżonej pętli for poszukiwany jest element trzywymiarowej tablicy liczbowej, który jest równy 5. Jeśli zostanie znaleziony, to zmienną jest ustawiamy na true i, dzięki instrukcji skoku, wychodzimy z zewnętrznej pętli — przepływ sterowania przechodzi do etykiety LAB:. Omówiona dalej instrukcja zaniechania break spowodowałaby wyjście tylko z pętli wewnętrznej (a instrukcji break z etykietą, znanej z Javy, w C/C++ nie ma).
Innym rodzajem etykiet są etykiety w instrukcji switch. Jest ich tylko dwie: case i default (podrozdział o instrukcji switch ).
T.R. Werner, 21 lutego 2016; 20:17