4.5.5 CD-ROM i DVD

Compact Disc Read Only Memory (CD-ROM) $\,$to przykład standardu pochodzącego spoza przemysłu komputerowego. Sposób zapisu zer i jedynek w postaci obszarów różnie odbijających światło lasera przejęto z płyt CD. Do zapisu danych komputerowych (nie tylko muzyki) powstał standard ISO 9660 -- mieści na jednej płytce ponad 650 MB. Nazwa ROM, czyli pamięć tylko do odczytu, pochodzi z początkowego okresu, gdy komputery domowe nie miały możliwości zapisu CD. Obecnie (połowa roku 2000) urządzenia nagrywające dane na płytach CD (bez możliwości kasowania) są już dość popularne. Mniej rozpowszechnione są CD-RW (read-write), umożliwiające zapis wielokrotny na specjalnych płytkach.

DVD od początku związany był z komputerami; na początku skrót oznaczał digital versatile disc, czyli uniwersalny dysk cyfrowy. Ze względu na jego główne zastosowanie skrót tłumaczymy dziś często jako digital video disc. Płyty z filmami DVD odtwarzać można w specjalizowanych urządzeniach, zastępujących magnetowidy, lub w komputerach wyposażonych w napęd DVD^4.23. Ale nie tylko filmy; niektóre programy o dużej zawartości danych multimedialnych, które wymagały kilku płyt CD-ROM, są już rozpowszechniane na komputerowych płytach DVD, oferujących ponad dziesięciokrotnie większą pojemność (4,7$\div$17 GB, zależnie od gęstości zapisu i wykorzystania jednej lub dwóch stron płyty). Zaczynają być również dostępne urządzenia pozwalające użytkownikom na zapis danych na DVD (filmy rozprowadzane na DVD są chronione przed kopiowaniem).

Płytka DVD jest zewnętrznie bardzo podobna do CD -- z wyjątkiem sytuacji, gdy mamy do czynienia z dwustronnym zapisem DVD, co nie zdarza się w przypadku CD.